Rada Naukowa Instytutu Studiów Zaawansowanych UW

Niemiecki fizyk, dyrektor Instytutu Fizyki Jądrowej im. Maxa Plancka w Heidelbergu i profesor Uniwersytetu w Heidelbergu. Prowadzi badania podstawowe w zakresie fizyki cząstek elementarnych i astrocząstek.

Doktorat uzyskał na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, prowadził badania podoktorskie w Fermi National Accelerator Laboratory w Chicago, a następnie był stypendystą w CERN w Genewie. Był również stypendystą programu Heisenberg na Uniwersytecie w Heidelbergu, a tytuł profesora uzyskał na Uniwersytecie Technicznym w Monachium.

Otrzymał stypendium Heisenberga od Deutsche Forschungsgemeinschaft (DFG) oraz doktorat honoris causa od szwedzkiego Królewskiego Instytutu Technicznego KTH. American Association for the Advancement of Science (AAAS) przyznało mu tytuł AAAS Fellow w uznaniu jego wybitnego wkładu w zarówno teoretyczną, jak i eksperymentalną fizykę cząstek elementarnych.

Profesor Manfred Lindner jest rzecznikiem Międzynarodowej Szkoły Badawczej Maxa Plancka dla precyzyjnych testów fundamentalnych symetrii (International Max Planck Research School for Precision Tests of Fundamental Symmetries) i członkiem kilku międzynarodowych sieci badawczych. Pracuje jako recenzent dla różnych krajowych i międzynarodowych agencji finansujących i jest członkiem krajowych i międzynarodowych rad, których celem jest koordynacja strategii badawczych. Jest również recenzentem i członkiem kolegiów redakcyjnych różnych czasopism naukowych. Ponadto jest członkiem rad konsultacyjnych licznych międzynarodowych konferencji.

Badania profesora Lindnera dotyczą fizyki cząstek elementarnych i astrocząstek. Jego prace teoretyczne dotyczą wielu aspektów modelu standardowego fizyki cząstek elementarnych i jego rozszerzeń. Od strony eksperymentalnej wnosi wiodący wkład w międzynarodowe projekty badawcze w dziedzinie fizyki neutrin i poszukiwania ciemnej materii. Jego głównym projektem eksperymentalnym jest obecnie XENON, który ma na celu bezpośrednie wykrycie ciemnej materii. Profesor Lindner jest jednym z rzeczników tej międzynarodowej współpracy. Prowadzi również eksperyment CONUS, którego celem jest wykrycie koherentnego rozpraszania neutrin przy niskich energiach.

Specjalista z zakresu technologii kwantowych; dyrektor Centrum Optycznych Technologii Kwantowych na Uniwersytecie Warszawskim, finansowanego przez program „Międzynarodowe Agendy Badawcze” Fundacji na rzecz Nauki Polskiej; członek korespondent Polskiej Akademii Nauk oraz Fellow Member Amerykańskiego Towarzystwa Optycznego Optica. Prowadził badania i odbywał staże m.in. na Uniwersytecie w Rochester (w USA), Uniwersytecie Oksfordzkim (w Wielkiej Brytanii) oraz na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Jest autorem lub współautorem ponad 120 artykułów naukowych dotyczących różnych aspektów technologii kwantowych. W ostatniej dekadzie koordynował trzy projekty finansowane z Siódmego Programu Ramowego UE oraz realizował dwa projekty TEAM wspierane przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej. Poza pracą naukową na UW pełni również funkcję koordynatora naukowego inicjatywy QuantERA, która skupia 39 agencji grantowych z 31 krajów i jest koordynowana przez Narodowe Centrum Nauki.

Pracownik Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 2005 roku kierownik Centrum Metrologii Chemicznej przy Uniwersytecie Warszawskim, a od 2013 roku dyrektor Centrum Nauk Biologiczno-Chemicznych Uniwersytetu Warszawskiego. Członek Komitetu Chemii Analitycznej PAN oraz przewodnicząca Zespołu Spektrometrii Atomowej KChA PAN, członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, wiceprezes Klubu Polskich Laboratoriów Badawczych POLLAB, członek zarządu międzynarodowej organizacji Eurolab. W latach 2017–2022 przewodnicząca Rady Metrologii przy Prezesie Głównego Urzędu Miar. Jest również przewodniczącą Rady Programowej wydawnictwa MALAMUT.

Profesor Ewa Bulska posiada w swoim dorobku ponad 200 publikacji naukowych w czasopismach międzynarodowych, podręczniki i monografie w wydawnictwach polskich i międzynarodowych. Jest laureatką wielu nagród, w tym nagrody im. Bunsena–Kirchhoffa przyznanej przez Niemieckie Towarzystwo Chemiczne za wybitne osiągnięcia w zakresie spektroskopii atomowej (2004 r.); nagrody Uniwersytetu Warszawskiego im W. Świętosławskiego za wybitne osiągnięcia naukowe w zakresie zastosowań chemii analitycznej (2006 r.); medalu im. Wiktora Kemuli przyznanego przez Polskie Towarzystwo Chemiczne za wybitne osiągnięcia z zakresu chemii analitycznej (2012 r.) oraz nagrody im. Jerzego Fijałkowskiego przyznanej przez Komitet Chemii Analitycznej PAN za wybitne osiągnięcia w zakresie analitycznej spektrometrii atomowej i spektrometrii mas (2016 r.). Została również odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski. Została zaliczona przez Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej (IUPAC) do grona dwunastu najwybitniejszych kobiet chemików, uzyskała tytułu IUPAC Distinguished Woman in Chemistry.

Członkini Komitetu Nauk Mineralogicznych oraz Komitetu Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk. Specjalizuje się w geochemii, mineralogii i geologii złóż. Zawodowo związana z Katedrą Geologii Złożowej i Gospodarczej Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. W kadencji 2016–2020 pełniła funkcję prodziekana ds. finansowych i inwestycji.

Tematyka jej badań obejmuje skały ultramaficzne, przede wszystkim płaszczowe, związane z ofiolitami. W swojej pracy zajmowała się serpentynitowymi surowcami skalnymi oraz surowcami ilastymi. Wykonywała również ekspertyzy na temat złóż uranu w Polsce oraz zajmowała się badaniami konkrecji manganowo-żelazistych z Basenu Przylądkowego (Atlantyk) oraz badaniami skał magmowych na Wyspie Króla Jerzego (Antarktyka).

Biolog molekularny, biochemik, genetyk. Kierował niezależnym laboratorium w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN w Warszawie. Przez kilka lat pracował w Centrum Genetyki Molekularnej CNRS w Gif-sur-Yvette. Obecnie pracuje w Międzynarodowym Instytucie Biologii Molekularnej i Komórkowej w Warszawie, gdzie kieruje Laboratorium Biologii RNA. Jest członkiem EMBO, Academia Europaea oraz Polskiej Akadami Nauk. Uzyskał szereg nagród, w tym Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz nagrodę Prezesa Rady Ministrów za osiągnięcia w zakresie działalności naukowej. Jest także laureatem ERC Starting Grant.

Zainteresowania naukowe prof. Dziembowskiego dotyczą regulacji ekspresji genów na poziomie RNA. Ważnym aspektem badań prowadzonych w kierowanym przez niego laboratorium jest metabolizm leków mRNA, w tym szczepionek mRNA. W ramach Wirtualnego Instytutu Badawczego kieruje on konsorcjum „Horyzont doskonałości w zastosowaniach matrycowego RNA w immunoOnkologii”.

Publikował artykuły naukowe w prestiżowych czasopismach z zakresu biologii molekularnej. Jest współautorem wielu artykułów przeglądowych w recenzowanych czasopismach międzynarodowych i rozdziałów w specjalistycznych książkach. Sam również pełni funkcje recenzenta.

Od 1977 r. pracuje w Zakładzie Fizyki Ciała Stałego, w Instytucie Fizyki Doświadczalnej, na Wydziale Fizyki UW. Zajmuje się fizyką ciała stałego, a specjalizuje się w badaniach półprzewodników i nanostruktur półprzewodnikowych metodami magneto-spektroskopii. Odbył staże zagraniczne na uniwersytetach w Paryżu i Konstancji, w Hahn-Meitner-Institut w Berlinie oraz w Instytucie Maxa Planka w Stuttgarcie (MPI für Festkörperphysik), uczestnicząc między innymi w badaniach metodami rotacji spinowej mionów (μSR) oraz elipsometrii w dalekiej podczerwieni z wykorzystaniem synchrotronu.

W 2012 r. uzyskał tytuł profesora. Od 2014 r. jest kierownikiem Zakładu Fizyki Ciała Stałego IFD WF UW. Pełnił funkcję kierownika dwóch projektów realizowanych w ramach konkursu OPUS. Jest autorem licznych prac naukowych, a także promotorem i recenzentem.

Kierownik Katedry Teorii Cząstek i Oddziaływań Elementarnych w Instytucie Fizyki Teoretycznej Wydziału Fizyki UW. Członek Rady Naukowej Dyscypliny Nauki Fizyczne na Uniwersytecie Warszawskim oraz Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Kierownik dwóch projektów realizowanych w ramach konkursu OPUS. Jego zainteresowania badawcze skupiają się wokół teorii cząstek elementarnych oraz kosmologii.

Kierownik Katedry Optyki Kwantowej i Fizyki Atomowej w Instytucie Fizyki Teoretycznej Wydziału Fizyki UW. Laureat licznych nagród, w tym Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w 2018 r. „za precyzyjne kwantowo-elektrodynamiczne obliczenia spektroskopowych parametrów lekkich atomów i cząstek” oraz dwóch Nagród Prezesa Rady Ministrów: za rozprawę habilitacyjną i za wybitne osiągnięcia naukowe. Wyróżniony członek Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego.

Odbył trzyletni staż w Instytucie Maxa Plancka w Niemczech. Był członkiem Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów w IX kadencji jej urzędowania. W 2019 r. został przewodniczącym Zespołu Nauk Ścisłych i Przyrodniczych Rady Doskonałości Naukowej I kadencji, zaś od 2020 r. jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk i przewodniczącym międzynarodowego komitetu CODATA TGFC ustalającego wartości stałych fizycznych. Jego specjalnością naukową jest fizyka teoretyczna.

Profesor Michał Praszałowicz jest fizykiem teoretykiem związanym od czasów studiów z Uniwersytetem Jagiellońskim. Jego zainteresowania naukowe skupiają się na oddziaływaniach silnych zarówno przy wysokich, jak i niskich energiach. Do jego najważniejszych osiągnięć należą prace (wspólnie z J. Kwiecińskim) formułujące równanie ewolucji dla odderonu (tzw. BKP equation), kwantyzacja i badanie fenomenologii opartego o grupę SU(3) modelu Skyrmego dla barionów, a później chiralnego modelu kwarków. W ramach tych modeli prowadził badania stanów egzotycznych, w tym także barionów zawierających ciężki kwark. Jest autorem serii prac dotyczących tzw. skalowania geometrycznego, które jest konsekwencją nieliniowości równań ewolucji rozkładów partonowych.

Profesor Praszałowicz pracował w znanych ośrodkach zagranicznych, przebywając na dłuższych stażach naukowych w CERN-ie, dwukrotnie w Brookhaven National Laboratory w USA, na Uniwersytecie Ruhry w Bochum, w Niemczech oraz na Uniwersytecie Waszyngtońskim w Seattle. Był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej, Fundacji Fulbrighta i Fundacji Humboldta. Był kierownikiem grantów KBN, trzech projektów badawczych realizowanych w ramach konkursu OPUS, a także projektu NAWA, współkierownikiem kilku projektów Deutsche Forschungsgemeinschaft oraz polsko-francuskiego projektu POLONIUM.

Profesor Praszałowicz jest od ponad 25 lat zaangażowany w organizację Krakowskiej Szkoły Fizyki Teoretycznej, jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Organizacyjnego serii konferencji „Low x Physics”, a także był współorganizatorem m.in. kilku konferencji z serii Cracow Epiphany Conference. W latach 2017–2021 pełnił funkcję przewodniczącego zarządu Sekcji Oddziaływań Fundamentalnych Polskiego Towarzystwa Fizycznego, a od 2008 roku jest redaktorem naczelnym czasopisma „Acta Physica Polonica B”. Jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności.

Stefan Willitsch jest profesorem na Wydziale Chemii Uniwersytetu w Bazylei od 2008 r. i członkiem Szwajcarskiego Instytutu Nanonauki (Swiss Nanoscience Institute). Jego wcześniejsze afiliacje obejmują University College London, Uniwersytet Oksfordzki i Politechnikę Federalną (ETH) w Zurychu. Otrzymał kilka nagród i wyróżnień, w tym prestiżowe Consolidator Grant i Advanced Grant. Jego badania dotyczą pogranicza chemii, optyki kwantowej, fizyki kwantowej i nanonauki.

Zawodowo związany z Obserwatorium Astronomicznym UW. Odbył staże naukowe na Uniwersytecie Telawiwskim (2003–2004) oraz Uniwersytecie Manchesterskim (2004–2005). Przez 10 lat pracował naukowo na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie był zaangażowany m.in. w pracę nad sondą kosmiczną Gaia. W roku 2019 otrzymał stypendium Polsko-Amerykańskiej Fundacji Fulbrighta na wyjazd naukowy na Uniwersytet Kalifornijski w Santa Barbarze.

Przez wiele lat był członkiem projektu Optical Gravitational Lensing Experiment (OGLE), obecnie aktywny członek konsorcjum misji kosmicznej Gaia. Jest członkiem Rady Naukowej Dyscypliny Astronomia na Uniwersytecie Warszawskim, a w przeszłości był również członkiem Komitetu Astronomii Polskiej Akademii Nauk. Jego zainteresowania naukowe obejmują badania nad ciemną materią i czarnymi dziurami z wykorzystaniem soczewkowania grawitacyjnego, zjawisk tymczasowych oraz uczenia maszynowego. Koordynator sieci teleskopów naziemnych wykonujących wieloletnie obserwacje w dziedzinie czasowej, działającej w ramach grantów Komisji Europejskiej od 2013 roku.